Jastrzębik - miejscowość położona nad potokiem o tej samej nazwie. Lokowana na prawie wołoskim w 1577 r. przez bpa Piotra Myszkowskiego, przywilejem nadanym Piotrowi Tyliszczakowi z Krynicy. Początkowo mieszkańcami Jastrzębika byli Wołosi, z czasem doszli również Rusini. Ludność ta była wyznania greckokatolickiego, a parafię tegoż wyznania uposażył bp Piotr Gembicki w 1651 r. Cerkiew pw. Św. Łukasza zbudowano w 1856 r., z wykorzystaniem fragmentów dawnej świątyni. Drewniana, o konstrukcji zrębowej jest trójdzielna i jednonawowa. Dachy nad nawą i prezbiterium ma łamane, a nad babincem siodełkowate, zwięczone baniastymi wieżyczkami ze ślepymi latarniami. Wyposażenie wnętrza jest cerkiewne. Warto zwrócić uwagę na polichromie ornamentalną z 1801 r., ikonostas barokowo-klasycytyczny z XIX w. wpływów bizantyjskich możemy się doszukać w siedmiu ikonach Deesis z apostołami z XVI w., które znajdują się na parapecie chóru. Kościół przemianowany na rzymskokatolicki pod tym samym wezwaniem.

W dolinie Jastrzębika występują liczne źródła wody mineralnej, reprezentujących szczawy o niewielkiej wydajności. Unikatem w skali karpackiej jest występowanie suchej ekshalacji gazowej (94,4 % dwutlenku węgla; 3 % metanu; 2,8 % azotu i 0,5 % tlenu). Objawia się to zjawisko jako niewyraźne pęknięcia terenu, wokół którego można zauważyć uduszone owady i ptaki. Wieś położona na wysokości ok. 550m., u stóp Jastrzębiej Góry (659 m.) dojazd od Krynicy i od Złockiego.

Szczawnik – Miejscowość położona w dolinie potoku o tej samej nazwie. Pierwsza lokacja na prawie magdeburskim miała miejsce w XIV w., o czym wspomina w dokumencie z dnia 5 VIII 1391 r. król Władysław Jagiełło. W 1575 r. następuje powtórna kolonizacja na prawie wołoskim. Biskup J. Konarski dał pozwolenie na osadzanie się Waskowi Wołochowi. Podobnie jak w innych wsiach tego regionu ludność Szczawnika była wyznania greckokatolickiego. Pierwszą parafię tegoż wyznania uposażył bp M. Szyszkowski w 1624 r. Cerkiew pw. św. Demetriusza, którą można oglądać obecnie, zbudowana została w 1841 r. Drewniana, o konstrukcji zrębowej, z wieżą konstrukcji słupowej. Trójdzielna i jednonawowa posiada wnętrze nakryte pozornymi sklepieniami zwierciadlanymi (nawa i prezbiterium). Dachy ma łamane, podbite gontem i kryte blachą. Budynek wieńczą trzy baniaste wieżyczki. Wewnątrz zachował się wystrój cerkiewny, z którego na szczególne zainteresowanie zasługuje ikonostas z przełomu XVIII i XIX w. z kompletem ikon oraz dwa ołtarze boczne z XVIII w. Również poszczególne ikony "Chrystus Pantokrator" z XVII w. i "Ukrzyżowanie" w rzeźbionych ramach z 1722 r. warte są obejrzenia. Dzwon cerkiewny odlany został w 1707 r. Aktualnie cerkiew pełni rolę filialnego kościoła rzymskokatolickiego pod tym samym wezwaniem. W Szczawniku znajduje się również kilka zabytkowych kapliczek (nad wsią w drodze na Pustą Wielką, pośrodku wsi oraz w pobliżu hali). W wiosce tej zachowało się wiele świeckich zabytków kultury łemkowskiej, takich jak drewniane spichlerze zrębowe, stajnie i murowane piwnice.

W okolicy Szczawnika, na głębokości 150-3000 m., występują źródła mineralne. Wody te składem swoim przypominają krynickie zubry. Wieś położona na wysokości 520-600 m. n.p.m. Najbliższe szczyty to Runek (1080 m n.p.m.) i Jaworzyna (1114 m n.p.m.).

Złockie to miejscowość położona w dolinie potoku o tej samej nazwie, który jest lewym dopływem Szczawnika. Nazwa jak utrzymuje miejscowa legenda częściowo poparta notatkami Jana Długosza, wywodzi się od złota, które podobno było tutaj wydobywane. Akt lokacyjny na prawie wołoskim wydany został w 1580 r. przez bpa Piotra Myszkowskiego, Iwana Makowicy. Około 1624 r. do obowiązku miejscowej ludności należało uposażenie sołtysa ze Szczawnika, porucznika piechoty muszyńskiej. Równocześnie z aktem nadania została uposażona pierwsza parafia greckokatolicka. Cerkiew pw. Narodzenia Najświętszej Marii Panny została zbudowana w latach 1867-1872 przez Kondracza. Wzniesiona jest na planie krzyża, drewniana, o konstrukcji zrębowej, z wieżą konstrukcji słupowej. Dachy ma siodłowe, kryte blachą. W części głównej znajduje się ośmioboczny tambur, zwieńczony kopułą z wieżyczką i podwójnymi ślepymi latarniami. W środku stropy proste, a w centrum kopuła pozorna. Wnętrze głownie posiada wyposażenie cerkiewne. Do najciekawszych elementów wystroju cerkwi należą: polichromia figuralno-ornamentalna z 1873 r., ikonostas w typie barokowym z drugiej poł. XIX w., ołtarz boczny z obrazem "Opłakiwanie Chrystusa" z przełomu XVIII i XIX w., krucyfiks barokowy malowany, oprawiony mocno zdobioną ramą. Zabytek ten zdobił niegdyś szczyt ikonostasu. Na uwagę zasługują również dwa obrazy: "Biczowanie" z XVIII w. i "Ukrzyżowanie" z drugiej poł. XIX oraz trzy krucyfiksy barokowy, procesyjny z mondorlą kwiatową z 1879 r. i ludowy. Obok cerkwi, przemianowanej w 1951 r. na kościół rzymskokatolicki, znajduje się cmentarz greckokatolicki z XIX w. otoczony murem. Dodatkowo uroku temu miejscu dodają lipy rosnące wokół cerkwi. Piękne położenie, jak również duże zasoby wody mineralnej, wpłynęły na szybki rozwój tej wioski, przekształcając ją w ośrodek sanatoryjno-wypoczynkowy.

W Złockiem istnieją ujęcia wody mineralnej i większe wycieki szczawów. W sanatoriach stosowane są również w lecznictwie borowiny. W miejscowości tej spotykane są ekshalacje dwutlenku węgla. Wody wydobywane w Złockim posiadają właściwości lecznicze, zbliżone do "Zubra" (używane w leczeniu chorób wrzodowych żołądka i dwunastnicy oraz przewlekłego nieżytu żołądka i jelit). Złockie leży na wysokości 510-550 m n.p.m., w dolinie potoków Szczawnik i Złockie, osłoniętej od południa pasmem Kotliczego Wierchu (1032 m n.p.m.) i Jaworzyny Krynickiej (1114 m n.p.m.). 

(na podstawie: www.muszyna.pl)